Ann Hoogendoorn

ANA en ART. 
Schrijfster/Beeldend Kunstenaar: Ann Hoogendoorn
Recensie: Jan Verhoeven

Het integreren van getekende kunstvormen en taal kan leiden tot interessante resultaten. Natuurlijk heeft iedereen wel eens een stripverhaal gelezen gebaseerd op fictie. De vormen evolueerden daarbij. Naast het gebruik van tekstwolkjes, schreef en tekende Maarten Toonder zijn verhalen over Ollie B. Bommel en zijn ‘jonge vriend’ Tom Poes gescheiden van elkaar: de tekst stond onder de tekeningen. Verder dient hierbij te worden opgemerkt dat de hierboven genoemde producten veelal geproduceerd werden in Studio’s waar meerdere mensen er aan werkten.

Joe Sacco, de meester van de Graphic Novell, introduceerde de non fictie (journalistiek) en het getekende verhaal geïntegreerd in zijn boeken. De Iraanse Marjane Satrapi schreef en tekende haar eigen levensverhaal in Persepolis. Een boek waarvan de eerste druk in 2005 was, maar waarvan de actualiteitswaarde heden ten dage gezien de politiek maatschappelijke ontwikkelingen in Iran alleen maar toeneemt.

Het bovenstaande is een wat lange inleiding om te komen tot de waarde van de boekjes (ze zijn klein van formaat maar groots qua vorm en inhoud) van Ann Hoogendoorn. In het boekje ANA introduceerde zij een vrouwelijk wezentje. In haar tweede boekje ANA en ART krijgt ANA een mannelijk wezentje als vriendje. Ik spreek opzettelijk over ‘wezentjes’ in plaats van over mannetjes of vrouwtjes, omdat zowel ANA als ART geen getekend gezicht hebben. En toch zijn het duidelijk herkenbare individuen met een eigen identiteit. Een getekende identiteit die versterkt wordt door hun gedachten en gevoelens die weergegeven worden in haiku’s. Deze poëzievorm is geïntegreerd in de tekeningen. De tekening en de haiku vullen elkaar aan en kunnen niet buiten elkaar. Wat dat betreft denk ik dat je mag stellen dat Ann Hoogendoorn een nieuwe kunstvorm ontwikkelt, die bestaat uit het integreren van twee andere kunstvormen: tekenen (of zo u wilt schilderen) en  poëzie.

In het boekje ANA en ART, gaan zij samen op weg. Zij doen samen ervaringen op, lopen samen tegen problemen aan die ze ook gezamenlijk oplossen. En zo vergroten zij hun levenswijsheden . Ook diversiteit, inclusie en genderverschillen komen daarbij ruimschoots aan bod. Zo wordt bij ART de Haiku geschreven:
                laat ‘in general’
                geen overtuiging worden
                luister naar jezelf
en ergens anders lezen we:
                equivalent van
                vermannen is vervrouwen
                verinnerlijken
en na een korte periode van verwijdering lezen we:
                de zon komt weer op
                als zij wakker wordt in hem
                zoals hij in haar 

Ann Hoogendoorn laat in het midden of wij ANA en ART moeten zien als twee individuele wezentjes of dat het metaforen zijn voor innerlijke gevoelens als kracht, machteloosheid, verbinding, verwarring en het oplossen van problemen. Gevoelens die ieder mens kan hebben en die met elkaar kunnen botsen of elkaar juist versterken. Maar dat maakt het lezen van dit boekje juist zo interessant. Ook interessant – misschien zelfs spannend – is dat je bij het herlezen van het boekje, je ineens heel andere dingen ziet of dingen heel anders gaat interpreteren. Ook met dit boekje laat Ann Hoogendoorn weer overduidelijk zien dat zij een vakvrouw is. Zowel als tekenares als poëzie dichteres. En dat dit geïntegreerd is maakt het alleen maar sterker.

Zowel het eerste boekje ANA als het boekje ANA en ART zijn in te zien bij het Poëziecentrum Nederland, gevestigd achter in de bibliotheek Mariënburg te Nijmegen.

De kunstboekjes zijn te koop bij Ann Hoogendoorn zelf; zie haar website voor contactgegevens; annhoogendoorn.nl